Ρένα Βασιλάκη: “Ένιωσα τη μεγαλύτερη ικανοποίηση μέσα από ένα δαχτυλίδι”

Όλα ξεκίνησαν στην ηλικία των δεκατριών της χρόνων, όταν ήρθε για μία επιδιόρθωση ένας ηλεκτρολόγος στο πατρικό της σπίτι και άφησε κάποια καλώδια που είχαν περίσσεψαν από τη βλάβη που επιδιόρθωσε μαζί με την πένσα του. Η έφηβη τότε Ρένα πήρε τα καλώδια και την πένσα και κάπως έτσι  έφτιαξε το πρώτο της ζευγάρι σκουλαρίκια. Ακόμα και σήμερα δουλεύει με αυτή την πένσα του ηλεκτρολόγου.

“Είμαι χειροτέχνης στο κόσμημα επί 30 χρόνια.”

“Τα πρώτα σκουλαρίκια που έκανα τα φόρεσα θυμάμαι στο σχολείο, όπου άρχισαν να με ρωτάνε οι συμμαθήτριες μου πού τα βρήκα. Και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα έγιναν μόδα. Είχα και μία φίλη που η μητέρα της είχε στο κέντρο του Ηρακλείου ένα μαγαζάκι με καλλυντικά προϊόντα  και μου ζήτησε να βάλει στο μαγαζί της τα σκουλαρίκια μου.

Έτσι ήρθε το πρώτο μου χαρτζιλίκι, μέσα από κάτι τόσο απλό, αλλά και τόσο δικό μου.

Έτσι ξεκίνησα, έτσι πορεύομαι μέχρι και τώρα. Την κατασκευή των κοσμημάτων τη συνέχισα και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Αθήνα για το φοιτητικό μου εισόδημα. Από τα δεκατρία μου που ξεκίνησα να κάνω κοσμήματα δε σταμάτησα ποτέ και για κανέναν λόγο.”

Έχετε αγαπημένο υλικό; 

Λατρεύω το σύρμα. Πλάθοντας το σύρμα με τα χέρια μου φτιάχνω το κόσμημα μαζί φυσικά και με την τανάλια.

“Με ανάγκασαν οι φίλες μου να τα κατασκευάσω αλλά τώρα τα λατρεύω και δεν τα αλλάζω τα δαχτυλίδια. Έτσι έγινε το αγαπημένο μου κόσμημα.”

Πότε ήρθε η μεγαλύτερη ικανοποίηση στην ζωή σας; 

Ένιωσα τη μεγαλύτερη ικανοποίηση στην ζωή μου μέσα από ένα δαχτυλίδι, πριν από δύο χρόνια στην καλοκαιρινή έκθεση του Αναπτυξιακού Συλλόγου Γυναικών Επιχειρηματιών Κρήτης, όταν ήρθε μία Γερμανίδα και ενώ κοιτούσε ένα δαχτυλίδι μου -ίσως και το μεγαλύτερο που έχω κάνει- μου είπε αυτό θέλω. Ήταν ένα δαχτυλίδι που δεν περίμενα να πουληθεί, καθώς ήταν πραγματικά τεράστιο το μέγεθός του. Παρόλα αυτά το αγόρασε χωρίς να το δοκιμάσει και, καθώς περίμενα, την είδα να το βγάζει από το σακουλάκι του και να το φορά στα τεχνητά της μέλη που είχε για χέρια. Εκείνη τη στιγμή ανατρίχιασα.

Ένα από τα αγαπημένα σας κοσμήματα; 

Είναι ένα δαχτυλίδι, όσο απίστευτο κι αν μου φαίνεται ακόμη και σήμερα, γιατί η κατασκευή του δαχτυλιδιού για εμένα έχει μία μεγάλη ιστορία. Το δαχτυλίδι είναι το τελευταίο είδος κοσμήματος που έφτιαξα. Δεν το αγαπούσα εξ’ αρχής, ίσως επειδή δεν το φορούσα. Προτιμούσα τα σκουλαρίκια και τους κολιέδες. Κάποια στιγμή άρχισαν να μου ζητάνε δαχτυλίδια και για να αποφύγω τις φίλες μου τους έλεγα πως δεν ξέρω να φτιάχνω. Ξεκίνησα να κατασκευάζω δαχτυλίδια προσπαθώντας να τις ικανοποιήσω, αλλά μόλις άρχισα ενθουσιάστηκα και μέχρι σήμερα έχω κάνει πάρα πολλά και συνεχίζω να κάνω. Έχω κάνει τα καλύτερα μου σχέδια πάνω σε δαχτυλίδια.

Υπήρξε στήριξη από την οικογένεια σας στο κομμάτι της δουλειάς σας; 

Θεωρώ πως έχω έναν άντρα που αυτό που μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια που είμαστε μαζί είναι η ελευθερία μου. Τώρα πια που είμαι μία ώριμη γυναίκα νιώθω πως πάντα μου έδινε τον χώρο και τον χρόνο μου, για να κινηθώ και να δημιουργώ. Όσο για τον γιο μου με έχει στηρίξει στο κομμάτι των ξένων γλωσσών, όταν χρειάζεται, σε εκθέσεις και με βοηθάει στο κομμάτι της επικοινωνίας. Νιώθω ευγνωμοσύνη απέναντί του. Η κόρη μου με τις γνώσεις της με έχει στηρίξει σε όλα τα «πακέτα» που πρέπει να προωθώ για τα κοσμήματα. Όλοι με στηρίζουν αρμονικά και υπέροχα!

“Ότι κάνω τόσα χρόνια αυτό που αγαπώ, την κατασκευή κοσμήματος, είναι, γιατί έχω στήριξη μέσα στον χώρο του σπιτιού μου”