Οι άντρες δε σε χωρίζουν απλά δεν απαντούν στα τηλέφωνα 

Τη τελευταία φορά που μιλήσαμε έμπαινε στο αεροπλάνο να έρθει να με συναντήσει έπειτα δε σήκωσε ποτέ το τηλέφωνο του, δεν απάντησε ποτέ στα μηνύματα μου. Και τα μηνύματα του viber παραδόθηκαν, διαβάστηκαν και μετά έμειναν ξανά αδιάβαστα. 

Δε τον ρώτησα από που έρχεται ούτε με ποια πτήση τον είχα ρωτήσει αν με αγαπάει και αν χωρίζαμε … «Δε χωρίζουμε, μην ακούω ανοησίες». Δίκαιο είχε, δε χωρίσαμε απλά δε ξανά επικοινώνησε μαζί μου. 

Εγώ το πρώτο διάστημα έψαχνα να βρω γιατί δε σηκώνει το τηλέφωνο. Με την οικογένεια του είχα κόψει επαφές πολύ καιρό πριν… άρα η ελπίδα μου ήταν να σηκώσει το τηλέφωνο ή να απαντήσει στα μηνύματα. Παραμυθιαζόμουν λέγοντας στον εαυτό μου πως έχει δουλειά, μετά  με έπεισα  πως μάλλον ήθελε το χρόνο του πως ίσως κάπου χτύπησε ή ότι  έπαθε αμνησία και με ξέχασε.  

Μέσα μου ήθελα να είχε όντως πάθει αμνησία, βέβαια εγώ μέσα μου  ήξερα ότι τελείωσε η σχέση  μεταξύ μας. Δεν έκανα προσπάθεια να του τηλεφωνήσω από άλλον αριθμό τηλεφώνου, ούτε πήγα να τον βρω στο σπίτι του. Δεν ήθελα να τον φέρω στη δύσκολη θέση να αντιμετωπίσει μια γυναίκα που τον αγάπησε αρκετά και είχε πιστέψει στο παραμύθι του. 

Είχε επιλέξει ο ίδιος να κρυφτεί πίσω από αναπάντητες κλήσεις, από αναπάντητα μηνύματα… 

Στους φίλους μας με τον καιρό τον δικαιολόγησα, στον εαυτό μου τον κήδευσα. Τον κήδευσα σαν νεκρό φίλο, δεν πήγα να τον συναντήσω ποτέ, δε πίστεψα  ότι ζει. Επέλεξε να πεθάνει για μένα σε εκείνη τη πτήση. Κήδευσα τον εραστή μου, τον σύντροφο μου, τον φίλο μου, τη ζωή μου μαζί του… 

Είχε αφήσει κάτι δικό του πάνω μου, μέσα μου, στη ζωή μου που θα μου άλλαζε τη συνέχεια μου και για αυτό κηδεύοντας τον του φώναξα  ένα μεγάλο «ευχαριστώ»!  

Του φώναξα, ότι κατάφερε να παγώσει το χρόνο μέσα μου …