Έκεινη η διπλανή της κατεύθυνσης… που γελούσατε!
Είναι στιγμές που αναπολώ εκείνες τις στιγμές του Λυκείου και τη διπλανή μου στο θρανίο της κατεύθυνσης. Εκείνη τη διπλανή που ανεχόταν τις δύσκολες στιγμές της εφηβικής ζωής μου, εκείνη τη διπλανή που ανεχόταν τα νεύρα μου & άκουγε κάθε καημό μου.
“Την έβλεπες λίγες ώρες στη δευτέρα λυκείου αλλά στη τρίτη λυκείου έφτανες να ξέρεις
όλα τα γκομενικά αυτής και από της προηγούμενης ζωής της.”
Είναι εκείνη η καλημέρα της κατεύθυνσης, που αναπολείς μερικές φορές. Η δικιά μου η διπλανή της κατεύθυνσης δεν ήταν μέσα στην πεντάδα των “διάσημων παιδιών της αυλής” αλλά για εμένα ήταν η καλύτερη. Ήταν η αδελφή που θα ήθελα να έχω εκείνη τη περίοδο της εφηβείας μου. Εγώ της έδινα τις σημειώσεις μου και αυτή που έλεγε πως φιλούν τα αγόρια. Από αυτή την απίθανη διπλανή μάθαινα και τα κουτσομπολιά της αυλής, άσε που από αυτήν έμαθα πως να στρίβεις τσιγάρο! -να σημειωθεί πως η δικιά μου διπλανή είχε πάντα πακέτο- αλλά ήξερε πολλά πράγματα για την ζωή!
Αν δε σε έχει σκουντήξει η διπλανή σου στο θρανίο επειδή σε κοιτάει το αγόρι που σου αρέσει, δεν έχεις περάσει γεμάτα εφηβικά χρόνια. Η δική μου η διπλανή δεν έκανε πολλές κοπάνες το ομολογώ, σε αυτό ήμουν καλή εγώ! Εγώ δεν είχα καλή σχέση με τις πρώτες ώρες κατεύθυνση, αν και τώρα που το σκέφτομαι περισσότερο με ενοχλούσε το διδακτικό προσωπικό της πρώτης ώρας κατεύθυνσης παρά η ουσία του μαθήματος. Η διπλανή μου αυτή την πρώτη ώρα κατεύθυνση (Τετάρτη ήταν έχω να σου πω), αργούσε μόνο δύο μέρες μέσα στο μήνα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και για συγκεκριμένο λόγο, αυτός ο λόγος ήταν το κοινό μας μυστικό και δε θα σας το αποκαλύψω γιατί είναι ένας ακόμα λόγος που την θαύμαζα!
Η δικιά μου διπλανή είχε ένα απίθανο χάρισμα να κάνει όλες τις σημειώσεις μου σκονάκια, μάλιστα τόσο η διπλανή μου όσο και ο παραδιπλανός μου (ο διπλανός της διπλανής μου) είχαν ένα αξιοθαύμαστο τρόπο να κάνουν σκονάκια τις σημειώσεις μου και στο τέλος να μην τις καταλαβαίνουν κιόλας! Έχω να σου διηγηθώ περιστατικά ότι αυτών τα δύο τα σκονάκια γυρνούσαν σε όλη την αίθουσα και κατέληγαν σε εμένα με την ερώτηση “τι εννοείς εδώ;”. Τα συμπεράσματα δικά σας…
Η διπλανή μου στη κατεύθυνση είχε πάντα στη κασετίνα της lip balm με χρώμα κόκκινο, το κινητό της και πάντα μέσα στη τσάντα της θα είχε τζιν παντελόνι γιατί η φόρμα δεν είναι ρούχο για να το φοράμε εκτός από το μάθημα της γυμναστικής.
Σε αυτή τη διπλανή που μου έμαθε ότι το χαμηλοκάταβαλο τζιν είναι στη μόδα και πως πρέπει να φοράμε τζιν αντί για φόρμα…
Σε αυτή τη διπλανή που μου είπε πως φιλάνε τα αγόρια…
Σε αυτή τη διπλανή που γελούσαμε όταν ανοίγαμε το βιβλίο και είχαμε ξεχάσει να κάνουμε κάποια άσκηση…
Σε αυτή τη διπλανή που μας ανεχόταν όταν πρωτογνωρίζαμε την ακμή μας…
Σε αυτή τη διπλανή που μας πάσαρε τα ραβασάκια…
Σε αυτή τη διπλανή που μας κάλυπτε όταν δεν ξέραμε μάθημα…
Σε αυτή τη διπλανή που την ρωτούσαμε αν είναι ωραία τα μαλλιά μας ή αν το παντελόνι μας κάνει ωραίο πισινό…
Σε αυτή τη διπλανή που ήξερε πριν από εμάς τι θα γίνει στην πενταήμερη…
Σε αυτή τη διπλανή οφείλουμε ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ & οφείλουμε να μη τη ξεχνάμε όσο περνούν τα χρόνια & μεγαλώνουμε… γιατί αυτή η φιγούρα ήταν εκεί για εμάς και εμείς εκεί για εκείνην και κάναμε τα πιο απίθανα όνειρα και τα πιο αληθινά γέλια με αυτά που σκεφτόμασταν!
Προσωπικά, θέλω να ευχαριστήσω τη διπλανή μου στη κατεύθυνση για τις φορές που με αντέγραψε και δεν ήξερα την απάντηση και γράψαμε και οι δύο κάτω από τη βάση!
Θέλω να την ευχαριστήσω γιατί καμία άλλη δε θα ήθελα στη θέση της!
